Sana İHTİYACIM vardı..
Bu kahrolası dünyada beni ANLADIĞINA inandığım;
dost, arkadaş, sevgili, sırdaş...
Her şey BİLDİĞİM tek insandın sen..
Hayatımın içinde,
yanımda olmasan da var olduğunu bilmek-ti ÖNEMLİ olan..
Bir yerlerde beni düşünen, seven, koruyan;
hayatta tutmaya çalışan bir canın varlığıydı ANLAMIN..
Hayatın SESLENİŞİY-Dİ-N yaşamalısın diyen..
Öyle bir güçtü ki seslenişin:
hani - İyi olmalısın.. dediğinde diner-di ACILARIM..
Sen istediğin için GÜLÜMSER-DİM hayata,
canımı yakan en dayanılmaz AĞRILARIM geçer-di,
diner-di aniden sebepsiz akan GÖZYAŞLARIM..
.... Ve artık;
gönlünüzün en derininden gelen
DUYGULARINIZ anlamıştır ki :
Aslında yoktur kendimizden başka kimsemiz,
ve biz hep VARSAYIMLAR üzerine yaşarız biraz da..
Olmasını istediğimiz biçimdedir hep
SEVDİKLERİMİZİN hayalimizdeki yeri..
Sanmışızdır ki;
Onlarda bizi, bizim Onları sevdiğiniz biçimde seviyor..
Söylesenize;
şu an kim biliyor sizin içinizde ne yaşadığınızı,
ya da kaç kişi şu an sizi DÜŞÜNÜYOR..?
Söylesenize kimin UMRUNDASINIZ şu an..?
KANDIRMAYALIM kendimizi boş yere,
bir AKARSU' nun içindeki YAPRAK kadar,
