Ve bir gün;
süzülür GÖNLÜNÜZÜN 
en derininden gelen duygular,
der ki :
...
Sana İHTİYACIM vardı.. 
Bu kahrolası dünyada beni ANLADIĞINA inandığım; 
dost, arkadaş, sevgili, sırdaş...
Her şey BİLDİĞİM tek insandın sen.. 
Hayatımın içinde, 
yanımda olmasan da var olduğunu bilmek-ti ÖNEMLİ olan.. 
Bir yerlerde beni düşünen, seven, koruyan; 
hayatta tutmaya çalışan bir canın varlığıydı ANLAMIN.. 
Hayatın SESLENİŞİY-Dİ-N yaşamalısın diyen.. 
Öyle bir güçtü ki seslenişin: 
hani - İyi olmalısın.. dediğinde diner-di ACILARIM.. 
Sen istediğin için GÜLÜMSER-DİM hayata, 
canımı yakan en dayanılmaz AĞRILARIM geçer-di, 
diner-di aniden sebepsiz akan GÖZYAŞLARIM..
.... Ve artık; 
gönlünüzün en derininden gelen 
DUYGULARINIZ anlamıştır ki :
Aslında yoktur kendimizden başka kimsemiz, 
ve biz hep VARSAYIMLAR üzerine yaşarız biraz da.. 
Olmasını istediğimiz biçimdedir hep 
SEVDİKLERİMİZİN hayalimizdeki yeri..
Sanmışızdır ki; 
Onlarda bizi, bizim Onları sevdiğiniz biçimde seviyor..
Söylesenize; 
şu an kim biliyor sizin içinizde ne yaşadığınızı, 
ya da kaç kişi şu an sizi DÜŞÜNÜYOR..?
Söylesenize kimin UMRUNDASINIZ şu an..?
KANDIRMAYALIM kendimizi boş yere,
bir AKARSU' nun içindeki YAPRAK kadar,








 
 
 
