Ve bir gün;
süzülür GÖNLÜNÜZÜN
en derininden gelen duygular,
der ki :
...
Sana İHTİYACIM vardı..
Bu kahrolası dünyada beni ANLADIĞINA inandığım;
dost, arkadaş, sevgili, sırdaş...
Her şey BİLDİĞİM tek insandın sen..
Hayatımın içinde,
yanımda olmasan da var olduğunu bilmek-ti ÖNEMLİ olan..
Bir yerlerde beni düşünen, seven, koruyan;
hayatta tutmaya çalışan bir canın varlığıydı ANLAMIN..
Hayatın SESLENİŞİY-Dİ-N yaşamalısın diyen..
Öyle bir güçtü ki seslenişin:
hani - İyi olmalısın.. dediğinde diner-di ACILARIM..
Sen istediğin için GÜLÜMSER-DİM hayata,
canımı yakan en dayanılmaz AĞRILARIM geçer-di,
diner-di aniden sebepsiz akan GÖZYAŞLARIM..
.... Ve artık;
gönlünüzün en derininden gelen
DUYGULARINIZ anlamıştır ki :
Aslında yoktur kendimizden başka kimsemiz,
ve biz hep VARSAYIMLAR üzerine yaşarız biraz da..
Olmasını istediğimiz biçimdedir hep
SEVDİKLERİMİZİN hayalimizdeki yeri..
Sanmışızdır ki;
Onlarda bizi, bizim Onları sevdiğiniz biçimde seviyor..
Söylesenize;
şu an kim biliyor sizin içinizde ne yaşadığınızı,
ya da kaç kişi şu an sizi DÜŞÜNÜYOR..?
Söylesenize kimin UMRUNDASINIZ şu an..?
KANDIRMAYALIM kendimizi boş yere,
bir AKARSU' nun içindeki YAPRAK kadar,
YALNIZIZ işte..!
